1ـ چگونه مي توان بين رأفت و عطوفت خدا با عذابهاي جهنم جمع بست؟
همانگونه که مهر پدری را می توان با تنبیه نمودن فرزند خاطی جمع نمود. پدر ، فرزند خاطی خود را تنبیه می کند ، نه از روی دشمنی بلکه از روی مهر و محبّت. نیز پزشک رئوف شکم فرزند بیمار خود را پاره می کند ؛ تا عملش کند ؛ چون دوستش دارد. شخص رئوف جای نیش مار را بر بدن فرزند دلبندش تیغ می زند تا زهر آن خارج گردد. تیغ زدن او از مهر و محبّت است امّا کودک جاهل قضاوت دیگری می کند. کما اینکه کودکان از پزشک می ترسند ولی بزرگترها به پزشک احترام می گذارند ؛ چون او آمپول پزشک را قهر می بیند و این مهر. جهنّم ، که مظهر غضب خداست ، در مقابل بهشت است ، که مظهر اسم الرّحیم می باشد ؛ امّا هر دوی اینها تحت رحمت عامّ خدا قرار دارند که از آن با عنوان رحمت رحمانیّه یاد می شود. لذا خدا رحمان است نسبت به همگان و رحیم است نسبت به مومنین.
2ـ چگونه خدا صداي ضجه و ناله جهنميان را مي شنود ولي به فرياد آنها ترتيب اثر نمي دهد؟
همانگونه که مادر مهربان صدای ضجّه کودکش را هنگام آمپول زدن می شنود ولی نه تنها مانع نمی شود بلکه کمک می کند تا بدن فرزند دلبندش را با سوزن سوراخ کنند. چنین مادری از ضجّه فرزندش ناراحت می شود ولی می داند که خیر فرزندش در همین است. جهنّم وسیله تطهیر گناه است تا شخص جهنّمی لایق ورود به بهشت شود.
3ـ جهنّم نمودو ظهور نداشته های خود انسان است. جهنّم چیزی نیست بلکه عدم چیزی است. درد و رنج و عذاب ، نبود سلامتی و لذّت است. غم نبود ابتهاج درونی است. پس خدا کسی را جهنّم نمی برد. جهنّم ظهور نقصهای وجودی خود شخص می باشد.جهنّم همان جهل (نبود علم ) ، همان بخل (نبود سخاء ) ، همان ذلّت ( نبود عزّت) و ... است. آدمی همانگونه که سایه و سیاهی را چیزی می پندارد ، خیال می کند که عذاب هم چیزی است. حال آنکه سایه همان عدم نور است ؛ و از هر چه نوری منعکس نشود ، سیاه رنگ نامیده می شود ؛ حال آنکه چیزی به نام رنگ سیاه وجود ندارد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: